Uzaktan da sevilirdi yar. Mümkündü. Hem mümkün hem imkansızdı aşk.
Hayatın bir parçasıydı dokunmadan sevmek. Yaklaşmadan. Aşk bugün var, yarın kaçtı kaçacak bir ada tavşanıydı sanki. Öylesine ürkek. Kimse yüzde yüz emin olamazdı aşka “ sahip ” olduğundan. Mülkü yok, tapusu yoktu. ( Elif Şafak )
Bakmakla görmek, aşık olmakla sevmek arasındaki fark nedir diye sormuşlar Mevlana’ya.. Cevaplamış: Senin baktığına herkes bakıyor; ama ya görebildiğini herkes görebiliyor mu? Herkes aşık olabiliyor; ama herkes senin gibi sevebiliyor mu?
Aralarındaki tek fark sensin…Seni özel kılan görebildiğini ve sevebildiğini bilmektir…
( Mevlana )
'Seni halen seviyorum' dedi kadın her gece olduğu gibi bu gece de uyumadan önce hayalindeki adama. Aylardır onu görmediği halde kadın onu halen seviyordu, beklentisiz, sevilmediğini ve asla ona kavuşamayacağını bilerek, sanki hayatında birisi varmış gibi sadıkça..
Görmeden, sesini duymadan da sevmek mümkünmüş. Biraz özgürce, beklentisiz.. Daha çok ise acı verici tüm vücudunu sebepsiz sızlatan..
Seni halen çok seviyorum canım. Ben sözümü tutuyorum senden vazgeçemiyorum, dedi kadın hayalinde yüzüne aşkla baktığı aşkına. Sen ise benim sesimdeki farklılığı bile anlayamayacak kadar unutmuşsun beni.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder