Bugün varılacak hedefsiz,amaçsızca yağmurda yürüdüm.
Canım old citymde tarih kokusu ve yağmur kokusu eşliğinde. Yavaş yavaş ıslanarak.. Yolumu uzattım ayaklarıma bıraktım kendimi. İnsanlar şemsiyelerin altına saklanmışken bir an önce gidecekleri yere varma telaşındayken onlara baktım. Uzun zamandır mısır çarşısının içine girmiyordum girdim insanlar gözüme çok kötü göründü. Artık insanların yüzüne baktığımda ruhlarını görüyorum ne yazık...Türk insanı kötüleşiyor yüzler kalpler karakterler kararıyor bunu düşündüm yine maalesef.
İçimde kocaman bir boşluk vardı yürüyen ıslanan ben değildim yaşayan ben değildim kendi hayatımın filmine baktım.
Çok acı çekmiş,değişmiş,sadeleşmiş durgunlaşmışım... Hayatta artık hiçbirşey beni şaşırtmaz... Güneşi sevdiğim kadar yağmuru da seviyormuşum... Yalnızlıktan korkardım şimdi ise yalnızlığa aşık olmaya başladım. Yalnızlık dertsizlik,yalnızlık kırılma üzülme ihtimalinin olmaması,yalnızlık kalbimi kendime emanet etmek ve yalnızlık mutlu olmak Ne de olsa ben kendi kendimi üzmem. Hayatta en mutlu olduğum günler yalnızlığımdaydı. Dertli günlerimde de hep yalnızdım. O zaman neden birisini isteyim...Acı çekmek için mi?
Ben de artık korkaklar kervanına adımı ekliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder